Maria Tryti Vennerød. Foto: Fredrik Arff
Å IKKJE HØYRA
Å ligga i ein sjø
og ønska seg:
Ein himmel full av helikopter
Blått i båtar
så langt du ser
Å ønska seg: ikkje ro
Å ønska seg: bråk
Og sirener
Folk som ropar namnet
Mitt
Sitt
Å ligga på ei øy, og ikkje kunna røra seg, eg kjenner ikkje beina mine lenger
Dei har blitt del av fjellet
Å ikkje kjenna overgangen lenger, frå fot til fjell, eller til bekk, men det sildrar
Det er kaldt der nede, ved foten og fjellet; det må vera ein bekk
Men eg høyrer ikkje noko
På ei slette, det er stille
Heilt stille, no
Å ikkje høyra nokon ting; kjenna ingenting
Ingen støy lenger
Og månen
Månen nesten heil
Det blir kveld, og det regnar, det regnar så tett at månen blir utydeleg
Usynleg
regn og regn og regn
Å høyra ingenting
Mobiltelefonar
Høyrer eg ikkje
Stemmer
Høyrer eg ikkje
Skrik
Ulvar
Høyrer eg ikkje
(for eg var der ikkje)
Mine eigne hjarteslag
Øyresus
Høyrer eg ikkje
Skvulp frå båten som gnir mot brygga
Skvulp frå bølgene som slår mot båten
Brygga som knirkar
Når båten er der
Eller ikkje er der
Å ikkje høyra
Fra Maria Tryti Vennerøds diktsamling Ikkje direkte råka (2012)